در مسیر معنوی؛ راهرو؛ اصلا عجله ای ندارد…
و دقیقا به همین دلیل
ره صد ساله؛ به طور خود‌به‌خودی؛ یک شبه طی می شود…
-وقتی عجله داریم؛ زمان از نظر ما کند می گذرد.
و وقتی عجله نداریم زمان زود می گذرد.
به همین دلیل وقتی برای “اتمام” رنج ها و “آغاز” لذت ها عجله ای نداشته باشی؛
رنج ها به سرعت محو می شوند
و لذت ها؛ با شتاب سرازیر می شوند.
وقتی در راه یوگا؛ از فشرده شدن زمان و عبور از کارماها در بازه ی زمانی کوتاه صحبت می شود اصلا منظور این نیست که یوگی؛ با عجله مسیر را طی می کند.
بلکه دقیقا به دلیل اینکه عجله ای ندارد همه چیز سریع طی می شود…
